Diabetolog, Diabetologia, leczenie cukrzycy Warszawa

Diabetolog to lekarz od cukrzycy. Zajmuje się on profilaktyką, diagnozowaniem i leczeniem tego schorzenia jako procesu chorobowego obejmujący cały organizm, a także leczeniem innych chorób metabolicznych, polegających na zaburzeniach gospodarki węglowodanowej. Do zadań lekarza tej specjalności należy także działalność profilaktyczna. Rozpoznaje on typ choroby, a w przypadku wystąpienia powikłań, kieruje chorego do właściwego specjalisty.

Aby zostać lekarzem diabetologiem należy ukończyć studia medyczne oraz zdobyć specjalizację z zakresu chorób wewnętrznych lub pediatrii. Następnie należy odbyć dwuletni program szkolenia wprowadzony przez Ministerstwo Zdrowia, zakończony Państwowym Egzaminem Specjalizacyjnym.

Lekarz diabetolog posiada wiedzę i kompetencje niezbędne do:

• diagnozowania cukrzycy,
• leczenia farmakologicznego pacjentów z różnymi odmianami cukrzycy,
• prowadzenia insulinoterapii, czyli leczenia za pomocą dawek insuliny wstrzykiwanej pod skórę lub podawanej przez pompę insulinową,
• edukacji w obszarze szeroko rozumianej profilaktyki, posługiwania się glukometrem oraz urządzeniami do iniekcji insuliny oraz, we współpracy z dietetykiem, komponowania diety cukrzycowej,
• leczenie farmakologicznego,
• wykonywania badań narządów i tkanek, w przypadku których doszło do rozwoju stanów patologicznych na skutek cukrzycy,
• kwalifikowania pacjentów do zabiegów operacyjnych,
• udzielania pomocy w przypadku wystąpienia hipoglikemii lub hiperglikemii,
• oceny i interpretacji pomiarów stężenia glukozy we krwi.

Diabetolog w Warszawie zajmuje się leczeniem chorób i zaburzeń metabolicznych, takich jak:

• stan przedcukrzycowy,
• hipoglikemia,
• hiperglikemia,
• insulinooporność,
• cukrzyca typu 1,
• cukrzyca typu 2,
• cukrzyca ciążowa,
• cukrzyca LADA,
• cukrzyca typu MODY,
• cukrzyca, która została wywołana przez leki lub inne chemiczne substancje,
• endokrynopatie: nadczynność tarczycy, choroba Cushinga, akromegalia,
• cukrzyca wywołana przez zakażenia, np. wirus cytomegalii, różyczkę wrodzoną,
• rzadkie postacie cukrzycy o podłożu immunologicznym,
• choroby genetyczne, w których może występować cukrzyca, np.: zespół Downa, zespół Turnera, zespół Klinefeltera, choroba Friedreicha, zespół Pradera-Williego, zespół Wolframa, pląsawica Huntingtona, porfirie.

Pomoc diabetologa jest niezbędna, ponieważ niewłaściwie prowadzona cukrzyca może powodować wiele niebezpiecznych powikłań, takich jak: problemy ze wzrokiem, amputacje kończyn czy zwiększone ryzyko wystąpienia udaru. 

Diabetologa odwiedzamy, gdy podstawowe wyniki badań krwi wskazują na podwyższony poziom glukozy na czczo, a także gdy dostaliśmy diagnozę stanu przedcukrzycowego, insulinooporności lub cukrzycy bez względu na jej typ. Warto też porozmawiać ze specjalistą, gdy istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia cukrzycy ciążowej, przy zaburzeniach glikemii u osób, które do tej pory były zdrowe oraz przy występowaniu reakcji alergicznych na insulinę. Do poradni diabetologicznej należy także się udać, kiedy mając zdiagnozowaną cukrzycę zaobserwujemy niepokojące objawy ze strony narządu wzroku, nerek, naczyń krwionośnych. Diabetolog bada wówczas chorego pod kątem rozwoju powikłań oraz koordynuje ich leczenie. W niezbędnych wypadkach kieruje go do właściwego specjalisty kardiologa, neurologa, chirurga lub okulisty.

Określenie cukrzyca ma zastosowanie do określania szeregu chorób metabolicznych, spowodowanych przez różne przyczyny i charakteryzujące się różnymi mechanizmami rozwoju. Łączy je wszystkie przewlekłe utrzymywanie się podwyższonego stężenia glukozy we krwi. 

Powodem występowania cukrzycy jest niedobór lub nieprawidłowe działanie insuliny. Jest ona hormonem wydzielanym przez trzustkę i jako jedyna substancja występująca w organizmie może obniżać stężenie glukozy. Na skutek nieprawidłowego działania lub niedoboru insuliny, oprócz podwyższenia poziomu glukozy, w chorobie tej dochodzi również do innych zaburzeń metabolizmu tłuszczów i białek. Przewlekła hiperglikemia w cukrzycy wiąże się z uszkodzeniem, zaburzeniem czynności oraz niewydolnością różnych narządów.

Cukrzyca to choroba występująca w kilku odmianach.

Według Światowej Organizacji Zdrowia wyróżnia się 4 podstawowe typy cukrzycy:

Cukrzyca typu 1 (zwana również cukrzycą insulinozależną) – związana z upośledzonym wydzielaniem insuliny przez trzustkę. Występuje ona w konsekwencji destrukcji komórek beta trzustki i zazwyczaj prowadzi do bezwzględnego niedoboru insuliny. Jest wywołana przez proces immunologiczny lub jej podłoże nie jest znane.

Cukrzyca typu 2 – zwana insulinoopornością polega na tym, iż wydzielanie insuliny jest na odpowiednim poziomie, jednak komórki nie reagują na nią. Dochodzi wówczas do wysokiego poziomu insuliny wraz z dużym poziomem glukozy we krwi. Przyczyną cukrzycy typu 2 jest oporność tkanki tłuszczowej, mięśni oraz wątroby na insulinę, czyli inaczej insulinoodporność, która zachodzi na skutek czynników takich jak:

• nadwaga i otyłość,
• mała aktywność fizyczna,
• zły sposób odżywiania, polegający na spożywaniu dużej ilości tłuszczów zwierzęcych i węglowodanów prostych,
• predyspozycje genetyczne.

Cukrzyca typu 3  – nie jest to jedna choroba, ale bardzo liczna i zróżnicowana grupa chorób, w których znane mechanizmy doprowadzają do przewlekle podwyższonego stężenia glukozy we krwi. Jest to cukrzyca o znanej etiologii, której powodem są:

• defekty genetyczne komórek beta trzustki,
• choroby wewnątrzwydzielnicze trzustki,
• defekty genetyczne działania insuliny,
• leki steroidowe i inne substancje chemiczne,
• zakażenie,
• zaburzenia czynności gruczołów dokrewnych,
• rzadkie postacie wywołane przez proces immunologiczny.

Cukrzyca ciążowa – jest ona wywołana przez wzmożone działanie hormonów, efektem czego są zaburzenia w gospodarce glukozy.

Najbardziej podstawowym objawem cukrzycy jest zwiększone stężenie glukozy we krwi. Ponadto do objawów cukrzycy należą:

• wzmożone pragnienie,
• zwiększone oddawanie moczu,
• występowanie glukozy w moczu,
• świąd skóry,
• zmęczenie i osłabienie,
• zwiększone łaknienie,
• ubytek bądź wzrost masy ciała, w zależności od typu cukrzycy,
• zmiany na skórze,
• upośledzone gojenie się ran,
• zmiany skórne.

Cukrzyca to choroba której nie wolno lekceważyć, gdyż często prowadzi do groźnych powikłań, a w skrajnych przypadkach do śmierci. Podwyższone stężenie glukozy m.in. uszkadza naczynia tętnicze, prowadzi do gwałtownego rozwoju miażdżycy, co skutkuje zawałem serca, udarem, niedokrwieniem kończyn dolnych czy rozwojem tzw. zespołu stopy cukrzycowej, który jest częstą przyczyną amputacji kończyn. Najgroźniejsze powikłania związane z cukrzycą to m.in.

Powikłania wczesne ostre:

• kwasica ketonowa,
• hiperglikemia,
• hipoglikemia,
• kwasica mleczanowa.

Powikłania późne przewlekłe:

• makroangiopatia cukrzycowa – zmiany w dużych i średnich naczyniach krwionośnych,
• udar mózgu,
• zawał serca,
• choroba niedokrwienna serca,
• mikroangiopatia cukrzycowa – zmiany w małych naczyniach krwionośnych,
• choroby nerek – nefropatia cukrzycowa,
• uszkodzenie nerwów – neuropatia cukrzycowa,
• ryzyko utraty wzroku – retinopatia cukrzycowa,
• zespół stopy cukrzycowej,
• częste infekcje,
• choroby zębów i dziąseł,
• problemy seksualne,
• nowotwory, m.in. rak jelita grubego.

Obecnie w Polsce cukrzycę diagnozuje się, kiedy we krwi:

• stężenie glukozy na czczo, co najmniej dwukrotnie, będzie równe lub wyższe od 126 mg/dl,
• przygodne, czyli nie badane na czczo, stężenie glukozy będzie równe lub wyższe od 200 mg/dl i towarzyszą temu objawy,
• w teście obciążenia glukozą – po wypiciu rozpuszczonej w wodzie glukozy w ilości 75 g – stężenie glukozy we krwi po 2 godzinach będzie równe lub wyższe od 200 mg/dl.

Podstawowym działaniem diabetologa jest unormowanie procesów węglowodanowych i metabolicznych w organizmie pacjenta, poprzez zalecenia odpowiedniej diety i aktywności ruchowej. Właściwy sposób odżywienia się w przypadku cukrzycy jest bardzo ważny, gdyż dzięki niemu chory może kontrolować wahania glikemii i unikać jej wysokich wartości. Prawidłowo zaplanowany jadłospis, którego limity kaloryczne będą dostosowane do stopnia intensywności życia i aktywności fizycznej, pozwala obniżyć masę ciała. W przypadku cukrzycy typu II powrót do prawidłowej wagi często umożliwia zredukowanie lub całkowite odstawienie leków. Równie istotne jest rzucenie palenia oraz rezygnacja z alkoholu.

Gdy działania te nie wystarczają, diabetolog sięga po kolejne metody leczenia,takie jak:

• farmakoterapia – stosuje się ją, gdy pomimo zmiany stylu życia nie doszło do osiągnięcia docelowego poziomu glukozy we krwi. Lekarz przepisuje wówczas leki które np. modyfikują wydzielanie insuliny, zmniejszają insulinooporność tkanek.
• insulinoterapia – stosowana wówczas, gdy w organizmie chorego insuliny nie ma lub jest jej zbyt mało lub gdy pomimo włączenia leków, insulina nie działa prawidłowo.

Chorzy na cukrzycę zobowiązani są do regularnych pomiarów glukozy i systematycznego przedstawiania wyników swojemu diabetologowi. Na podstawie wyników oraz wywiadu podejmuje on decyzję o doborze i formie insulinoterapii, która polega na podawaniu hormonu insuliny z zewnątrz. Zależnie od rodzaju schorzenia i jego rozwoju wprowadza się kilka rodzajów insulinoterapii.

Pacjenci udający się na pierwszą wizytę u diabetologa powinni zabrać ze sobą komplet dotychczasowych badań dotyczących poziomu glukozy we krwi, ciśnienia tętniczego, pracy serca, masy ciała oraz innych w zależności od objawów i schorzeń współwystępujących. Niezwykle istotna jest również regularna kontrola poziomu cukru w dniach poprzedzających wizytę u diabetologa.

Konsultacja diabetologiczna składa się zazwyczaj z zebrania wywiadu chorobowego: kiedy cukrzyca została rozpoznana, jak była leczona, jakie wykonywano badania i czy występują obecnie jakieś powikłania. Następnie lekarz sprawdzi aktualne wyniki glikemii, zapyta o ewentualne występowanie epizodów hipoglikemii, czyli zbyt niskiego poziomu cukru we krwi oraz samopoczucie ogólne. W trakcie wizyty zostanie również badanie przedmiotowe: pomiar ciśnienia, wagi i wzrostu. Na koniec wizyty pacjent otrzymuje zalecenia związane z dalszym leczeniem oraz, jeśli będzie taka konieczność, skierowanie na badania dodatkowe.

Wizyta u diabetologa w Warszawie prywatnie kosztuje od 100 do 300 złotych w zależności od  placówki medycznej i doświadczenia lekarza.

Podobnie kształtują się koszty w przypadku diabetologa dziecięcego.